கீதையில் சில சொற்றொடர்கள் - 99

ॐ

கீதையில் சில சொற்றொடர்கள் - 99

सदसच्चाहम्  ।  (अध्याय ९ - श्लोक १९)
ஸதஸச்சாஹம்  ...  (அத்யாயம் 9 - ஶ்லோகம் 19)
Sadasachchaaham  ...  (Chapter 9 - Shloka 19)

அர்தம் :  ஸத் , அஸத் ரெண்டும் நான் .

வேதங்களில் நாம் மநுஷ்யர்கள் (ர்ஷீகள்) ஸ்ரீ பரமனைப் பற்றி  விவரிக்கிறோம் .  கீதையில் அவனே தன்னை விவரிக்கிறான் .  அவனைப் பற்றி நம் மனஸில் (அர்ஜுனன் மனஸில்) எழக் கூடிய கேள்விகளுக்கு பதில் அளிக்கிறான் .

மனைவி ஸமைத்து போஜனம் .அளிக்கிறாள்   மிகவும் ஸ்வாதிஷ்டமாக ஸமைப்பவள் , ஒரு நாள் , உப்பில்லாமல் அல்லது சூடு குறைவாக ஸமைத்து விடுகிறாள் .  கோபமும் சண்டையும் அவ்ஶ்யமா ?  ஸ்வாதிஷ்டமாக ஸமைத்தவளும் அவளே .  இன்று மாறிய ருசியுடன் ஸமைத்திருப்பவளும் அவளே .

ஒரு ரோஜாச் செடி அநுதினமும் அழகான , மணமான ரோஜா புஷ்பங்களைக் கொடுக்கிறது .  நாமும் அதைப் பறித்து , ஸ்ரீ பகவானின் பாதங்களில் ஸமர்பித்து , ஆனந்தம் அடைகிறோம் .  ஒரு தினம் ரோஜாவைப் பறித்திடும் போது , ஒரு முள் குத்தி விடுகிறது .  செடியிடம் கோபப் படலாமா ?  ஸுகந்தமான , ஸுந்தரமான புஷ்பத்தைக் கொடுப்பதும் அதே செடி .  முள்ளைக் கொடுப்பதும் அதே செடி .

ஒரு பதவியில் அமர்ந்திருக்கும் போது , கிடைக்கக் கூடிய பாராட்டுக்களும் , சலுகைகளும் , மர்யாதைகளும் , வரவேற்புகளும் மனஸிற்கு ஹிதம் அளிப்பவை .  வயஸு ஆனதாலோ , சட்டம் மாறியதாலோ , கருத்து வேறுபாட்டினாலோ , அரஸியல் சூழ்நிலை மாறியதாலோ , அந்த பதவி பறிக்கப் படும்போது கிடைக்கக் கூடிய அபமானங்களும் அலக்ஷ்யங்களும் வசை மொழிகளும் மனஸிற்கு நெருடலானவை .  ஒரே பதவியால்தான் ரெண்டும் விளைந்தன என்பதுதானே ஸத்யம் ?

க்ளாஷியஸ் க்ளே என்ற குத்துச் சண்டை வீரன் கூறியதைக் கேளுங்கள் .  "பயிற்சிக் கூடத்தில் அழுபவன் பந்தய மேடையில் சிரிக்கிறான் .  அங்கு அழ விரும்பாதவன் , சிரித்த படி இருக்க விரும்புபவன் , பந்தய மேடையில் அழுகிறான் .  அழுகையும் , சிரிப்பும் ஒரே குத்துச்சண்டையில் விளைபவையே .

ப்ரஶ்னை மனைவியிலோ , ரோஜாச் செடியிலோ , பதவியிலோ , குத்துச் சண்டையிலோ இல்லை .  ஸம்பந்தப் பட்ட மநுஷ்யனிடம் உள்ளது .  இவனுக்கு ஸ்வாதிஷ்டமானதே வேண்டும் .  அழகான , ஸுகந்தம் நிறைந்த புஷ்பம் மாத்ரமே வேண்டும் .  பாராட்டுக்களும் பரிஸுகளும் வேண்டும் .  சிரிப்பு மாத்ரமே வேண்டும் .  அனுகூலமானவை , ஹிதமானவை , ஸுகமானவை மாத்ரம் வேண்டும் .  எதிர்மறையானவை வேண்டாம் .  ப்ரதிகூலமானவை வேண்டாம் .  கசப்பானவை வேண்டாம் .  ரெண்டையும் அளிப்பது ஒன்றே என்பதை நாம் அறிவதில்லை .  அறிய மறுக்கிறோம் .  மீறி அறிய வைக்கப் படும் போது அதிர்ச்சியாக இருக்கிறது .

ஸ்ருஷ்டி அவன் ஸமைத்தது .  அதில் உள்ள அனைத்தும் அவன் கைவண்ணம் .  அவன் திட்டத்தில் உருவானவை .  ஸ்ருஷ்டியில் தென்றலும் அவனே .  புயலும் அவனே .  தூறலும் அவனே .  பெருவெள்ளமும் அவனே .  ஹிதமான , ரம்யமான விடியற் காலை வானமும் அவனே .  கொளுத்திடும் மத்யாஹன வானமும் அவனே .  சோலையும் அவனே .  பாலையும் அவனே .  அட்டஹாஸமான ஸுநாமியும் அவனே .  மந்தஹாஸமான அமைதியான அலைகளுடன் கூடிய ஸமுத்ரமும் அவனே .  மலரும் அவனே . முள்ளும் அவனே .  ஜன்மமும் அவனே .  மரணமும் அவனே .  பூத்துக் குலுங்கும் வஸந்தமும் அவனே .  காய்ந்து கிடக்கும் வறட்சியும் அவனே .  அவன் படைப்பு .  அதில் உள்ள எல்லாம் அவனே .

ப்ரஶ்னை அதுவல்ல .  நாம்தான் ப்ரஶ்னை .  நமக்கு ஒன்று வேண்டும் .  மற்றொன்று வேண்டாம் .  நாம் அவனது படைப்பிற்கு மார்க் போட்டு , அநுகூலமானவை - ப்ரதிகூலமானவை , இனிப்பு - கசப்பு , ஹிதமானவை - முரடானவை , பிடித்தவை - பிடிக்காதவை என்று பாகு படுத்தி உள்ளோம் .  முதல் வகைகளைப் படைத்தவன் எவ்வாறு ரெண்டாம் வகைகளைப் படைத்திருக்க முடியும் என்று கேட்கிறோம் .  ரெண்டும் ஒரே 'ஒருவனுடைய' படைப்பு என்று நம்ப மறுக்கிறோம் .  க்றிஸ்தவமும் இஸ்லாமும் இந்த ரெண்டு வகைகளின் படைப்பிற்கு வெவ்வேறு ஶக்திகளை நியமித்தே விட்டன .  முதல் வகைகளைப் படைத்தவன் கடவுளாம் .  ரெண்டாம் வகைகளைப் படைத்தவன் ஶைதானாம் .

இங்கு ஸ்ரீ க்ருஷ்ணன் , "இல்லை .  இல்லை .  ரெண்டும் என் படைப்பே .  ரெண்டும் நானே" என்கிறான் .  ஸத்தும் நானே .  அஸத்தும் நானே .