ॐ
கீதையில் சில சொற்றொடர்கள் - 295
ना तपस्काय , ना भक्ताय , न शुश्रूषवे , न मां असूयते ... (अध्याय १८ - श्लोक ६७)
நா தபஸ்காய .. நா பக்தாய நா அஶுஶ்ரூஷவே .. நா மாம் அஸூயதே .. (அத்யாயம் 18 - ஶ்லோகம் 67)
Naa Tapaskaaya Naa Bhaktaaya Naa ashushrooshave Naa Asooyate ... (Chapter 18 - Shloka 67)
அர்தம் : (எவரிடம் கீதையைக் கூறக் கூடாது .) தபஸ் இல்லாதவன் , பக்தி இல்லாதவன் , கேட்க ஆர்வம் இல்லாதவன் , என் மேல் பொறாமை கொண்டவன் ..
ஊதற ஶங்கை ஊதி வைப்போம் என்பார்கள் .. ஸ்ரீ க்ருஷ்ணன் இங்கு கூறுவது இந்த லோக வசனத்திற்கு எதிராக அல்லவா உள்ளது .. கீதையை இவர்களிடம் சொல்லாதே .. இவர்களிடம் கீதையை சர்சை செய்யாதே என்கிறார் .. கீதையோ நல்லது .. அதைச் சொன்ன ஸ்ரீ க்ருஷ்ணனும் நல்லவரே .. நல்லவர் ஒரு சிலருக்கு கீதையின் நல்ல செய்தியை மறுப்பது சரியா ??
அவருக்கு அனைவருமே ஸமம் தான் .. எனினும் அர்ஹதை இல்லாதவருக்கு தகுதி இல்லாத ஒன்று கிடைக்கக் கூடாது .. தபஸ் இல்லாதவரிடம் சொல்லாதே என்கிறார் .. பக்தி இல்லாதவனிடம் சொல்லாதே .. கேட்க ஆர்வம் இல்லாதவனிடம் சொல்லாதே .. பொறாமை கொண்டவனிடம் சொல்லாதே என்கிறார் .. தபஸ் இல்லாதவனிடம் பொறுமை இருக்காது .. அமைதியான மனஸ் இருந்திடாது .. ஆழமான கருத்தைப் புரிந்து கொள்வதற்கு ஏற்ற புத்தி இருந்திடாது .. அவனிடம் கீதையைச் சொல்வது வீண் .. பக்தி இல்லாதவனிடம் ஶ்ரத்தையும் இருந்திடாது .. கண்களுக்குப் புலப்படுவதே ஸத்யம் என்பான் .. இந்திரியங்களுக்கு அப்பால் உள்ள ஸூக்ஷ்மமானவற்றை ஶ்ரத்தை இன்றி புரிந்து கொள்ள முடியாது .. கேட்கும் ஆர்வம் இல்லாதவனிடம் ஏன் சொல்ல வேண்டும் ?? கீதை மாத்ரம் இல்லை .. இத்தகையவனிடம் எதையும் சொல்லக் கூடாது .. விழலுக்கு இறைத்த நீராகி விடும் .. பொறாமை கொண்டவன் கண்ணிருந்தும் குருடன் ஆவான் .. பொறாமை அவனது சிந்தனை ஶக்தியை மழுங்க அடித்து விடும் .. சொல்பவர் மீது பொறாமை இருந்தால் வார்தைகளை உள்ளபடி புரிந்து கொள்ள முடியாது .. இவர்கள் அனைவரும் கீதையின் செய்தியை ஜீர்ணம் செய்யும் ஆற்றல் அற்றவர்கள் ..
கீதையைக் கேட்டால் மாத்ரம் போதாது .. கேட்டதைச் சிந்திக்க வேண்டும் .. சித்தத்தின் ஆழத்தில் பதிய வைக்க வேண்டும் .. வலுக்கட்டாயமாக கீதையின் வசனங்களை இவர்களின் காதுகளில் பாய்ச்சி விட்டாலும் சிந்தனை செய்ய வேண்டியது அவர்களே .. சிந்திப்பதும் ஜீர்ணம் செய்து , ஸாரத்தை உள்ளே பதிய வைப்பதும் அவர்களால் இயலாத ஒன்று .. எனவே இவர்களுக்கு கீதையைக் கூறாதே என்கிறார் ஸ்ரீ க்ருஷ்ணன் ..
அவருக்கு அனைவருமே ஸமம் தான் .. எனினும் அர்ஹதை இல்லாதவருக்கு தகுதி இல்லாத ஒன்று கிடைக்கக் கூடாது .. தபஸ் இல்லாதவரிடம் சொல்லாதே என்கிறார் .. பக்தி இல்லாதவனிடம் சொல்லாதே .. கேட்க ஆர்வம் இல்லாதவனிடம் சொல்லாதே .. பொறாமை கொண்டவனிடம் சொல்லாதே என்கிறார் .. தபஸ் இல்லாதவனிடம் பொறுமை இருக்காது .. அமைதியான மனஸ் இருந்திடாது .. ஆழமான கருத்தைப் புரிந்து கொள்வதற்கு ஏற்ற புத்தி இருந்திடாது .. அவனிடம் கீதையைச் சொல்வது வீண் .. பக்தி இல்லாதவனிடம் ஶ்ரத்தையும் இருந்திடாது .. கண்களுக்குப் புலப்படுவதே ஸத்யம் என்பான் .. இந்திரியங்களுக்கு அப்பால் உள்ள ஸூக்ஷ்மமானவற்றை ஶ்ரத்தை இன்றி புரிந்து கொள்ள முடியாது .. கேட்கும் ஆர்வம் இல்லாதவனிடம் ஏன் சொல்ல வேண்டும் ?? கீதை மாத்ரம் இல்லை .. இத்தகையவனிடம் எதையும் சொல்லக் கூடாது .. விழலுக்கு இறைத்த நீராகி விடும் .. பொறாமை கொண்டவன் கண்ணிருந்தும் குருடன் ஆவான் .. பொறாமை அவனது சிந்தனை ஶக்தியை மழுங்க அடித்து விடும் .. சொல்பவர் மீது பொறாமை இருந்தால் வார்தைகளை உள்ளபடி புரிந்து கொள்ள முடியாது .. இவர்கள் அனைவரும் கீதையின் செய்தியை ஜீர்ணம் செய்யும் ஆற்றல் அற்றவர்கள் ..
கீதையைக் கேட்டால் மாத்ரம் போதாது .. கேட்டதைச் சிந்திக்க வேண்டும் .. சித்தத்தின் ஆழத்தில் பதிய வைக்க வேண்டும் .. வலுக்கட்டாயமாக கீதையின் வசனங்களை இவர்களின் காதுகளில் பாய்ச்சி விட்டாலும் சிந்தனை செய்ய வேண்டியது அவர்களே .. சிந்திப்பதும் ஜீர்ணம் செய்து , ஸாரத்தை உள்ளே பதிய வைப்பதும் அவர்களால் இயலாத ஒன்று .. எனவே இவர்களுக்கு கீதையைக் கூறாதே என்கிறார் ஸ்ரீ க்ருஷ்ணன் ..
Comments
Post a Comment